Come in, she said, I’ll give you
Shelter from the storm
(Naar Bob Dylan, 1974)

 Ongenadige stormen razen over het wereldnieuws. Over ons eigen kleine zelf.  Ze breken los uit de hemel en verwoesten dromen.
In de schaduw van de donkerte zoeken we een schuilplaats.
Het verstophuis onder de tafel. Onder de dekens. In het geheime plekje in de tuin. In een warme kamer waar op ons gepast wordt. Ergens in een ver land. Aan de andere kant van de grens.                                  
Kom binnen, zegt iemand, hier kan je schuilen.
In het oog van de storm nodigen kunstenaars je uit in hun veilige verwonderkamers om te geloven dat de luchten weer opklaren.
Misschien is het waar. Misschien kan kunst de wereld redden.